Osteochondroza lędźwiowa

Osteochondroza lędźwiowa jest przewlekłą chorobą, która rozwija się w wyniku procesu zwyrodnieniowego dystroficznego w dyskach międzykręgowych. Choroba jest powszechna i dotyka w większości przypadków osób od 25 do 40 lat.

Według statystyk bólu pleców, przynajmniej raz w życiu doświadcza każda druga osoba dorosła, podczas gdy w 95% przypadków są one spowodowane osteochondrozą kręgosłupa.

Pacjenci z ciężkim przebiegiem osteochondrozy lędźwiowej, z uporczywym bólem i innymi objawami są rozpoznawani za czasowo niepełnosprawne. Jeśli w ciągu czterech miesięcy ich stan się nie poprawi, kwestia ustanowienia grupy niepełnosprawności jest rozwiązana.

Osteochondroza lędźwiowa jest poważnym problemem medycznym i społecznym, ponieważ choroba wpływa głównie na osoby w najbardziej pracy, a ponadto, przy braku leczenia, może powodować powstawanie przepukliny dysku międzykręgowego.

Przyczyny i czynniki ryzyka

Czynniki predysponujące do rozwoju osteochondrozy lędźwiowej to:

• nieprawidłowości struktury kręgosłupa;
• Lumbalizacja jest wrodzoną patologią kręgosłupa, charakteryzującą się oddzieleniem od kalimacji pierwszej kręgu i jego transformacją w szóstym (dodatkowym) lędźwiowym lędźwiowatym;
• Sakralizacja jest wrodzoną patologią, w której piąty kręg lędźwiowy jest karmiony Sakrrum;
• asymetryczne położenie pęknięć stawowych połączeń międzykręgowych;
• Patologiczne zwężenie kanału kręgowego;
• odbijane bóle spondiogenne (somatyczne i mięśniowe);
• otyłość;
• Siedzący tryb życia;
• przedłużająca się narażenie na wibracje;
• systematyczne obciążenie fizyczne;
• palenie.

Niekorzystne obciążenia statodynamiczne w połączeniu z jednym lub więcej czynnikami ryzyka prowadzą do zmiany właściwości fizjologicznych jądra płaszcza włóknistego dysku, odgrywając rolę zbliżającą się do wstrząsu i zapewniając mobilność kolumny kręgosłupa. Podstawą tego procesu jest depolimeryzacja polisacharydów, która prowadzi do utraty wilgoci za pomocą tkaniny jądra strumienia. W rezultacie jądro płaszcza, a wraz z nim włóknisty dysk traci swoje elastyczne właściwości. Dalsze obciążenia mechaniczne wywołują wysunięcie włóknistego pierścienia, który stracił elastyczność. Zjawisko to nazywa się występem. Pęknięcia pojawiają się pęknięcia w włóknistym rdzeniu, przez które wypadają fragmenty jądra płaszcza (wypadnięcie, przepuklina dysku międzykręgowego).

Długie kompresja nerwów korzeni unerwiających niektóre narządy jamy brzusznej w czasie prowadzi do pogorszenia ich funkcjonowania.

Niestabilności segmentu kręgosłupa towarzyszą reaktywne zmiany w ciałach sąsiednich kręgów, stawów międzykręgowych i rozwijają się współwątwą artruzę spondylową. Na przykład znacząca skurcz mięśni na tle aktywności fizycznej prowadzi do przesunięcia ciał kręgowych i naruszenia korzeni nerwowych wraz z rozwojem zespołu promieniowego.

Osteofity mogą być kolejną przyczyną bólu i objawów neurologicznych z osteochondrozą lędźwiową - wzrosty kości na procesy i ciała kręgów, które powodują zespół Roysholda lub mielopatię kompresyjną (kompresja rdzenia kręgowego).

Formy choroby

W zależności od tego, które struktury są wciągane do procesu patologicznego, osteochondroza lędźwiowa objawia się klinicznie przez następujące zespoły:

• Odruch- Lumbalgia, Lumboichachalia, Lumbago; rozwijaj się na tle odruchowego przepięcia mięśni pleców;
• Kompresja (kręgosłup, naczyń, promieniowanie) - Ich rozwój prowadzi do kompresji (kompresji) rdzenia kręgowego, naczyń krwionośnych lub korzeni nerwowych. Przykładami są zapalenie promieniowania lędźwiowo -krzyżowego, radikuloichemia.

Objawy osteochondrozy lędźwiowej

W przypadku osteochondrozy lędźwiowej objawy są określane, za pomocą których struktury są wciągane do procesu patologicznego.

Lumbago występuje pod wpływem hipotermii lub fizycznego przepięcia, a czasem bez wyraźnego powodu. Ból pojawia się nagle i strzela. Intensyfikuje się podczas kichania, kaszlu, obrotów ciała, wysiłku fizycznego, siedzenia, stojącego, chodzenia. W pozycji leżącej ból znacznie osłabia. Czułość i odruch są zachowane, objętość ruchów w obszarze lędźwiowym jest zmniejszona.

Na dotyku obserwują:

• bolesność w regionie lędźwiowym;
• skurcz mięśni paravertebralnych;
• Spłaszczanie lorn lorn lordosis, które w wielu przypadkach jest łączone ze skoliozą.

Zespół napięcia korzeni nerwowych z lędźwiowym jest ujemny. Podczas podniesienia prostej nogi pacjenci zauważają wzrost bólu w dolnej części pleców, a nie ich wyglądu w wydłużonej kończynie dolnej.

Często, w przypadku osteochondrozy lędźwiowej, powtarzające się występowanie ataków bólu, które za każdym razem stają się coraz bardziej intensywne i długie.

W przypadku Lumbalia obraz kliniczny przypomina Lumbago, jednak wzrost intensywności bólu następuje w ciągu kilku dni.

W kształcie lędźwiowego pacjenci narzekają na ból w dolnej części pleców, który promieniuje do jednej lub obu kończyn dolnych. Ból rozprzestrzenia się na pośladki i tył uda i nigdy nie dociera do stóp.

Zaburzenia wazomotoryczne są charakterystyczne dla kakingu lędźwiowego:

• zmiany temperatury i koloru skóry kończyn dolnych;
• uczucie ciepła lub chłodu;
• Naruszenie dopływu krwi.

Rozwój zespołów kompresji lędźwiowej objawia się klinicznie następującymi objawami:

• Gipalgesia dermatomic;
• Bóle strzelania;
• osłabienie lub całkowita utrata głębokiego odruchu;
• Nowot peryferyjny.

Z zespołami kompresji ból nasila się podczas przechylania ciała, kichania i kaszlu.

Diagnostyka

Diagnoza osteochondrozy lędźwiowej odbywa się na podstawie obrazu klinicznego choroby, laboratoryjnych i instrumentalnych metod badawczych.

W badaniach krwi na tle osteochondrozy lędźwiowej można zauważyć:

• zmniejszenie stężenia wapnia;
• Wzrost ESR;
• Zwiększenie poziomu fosfatazy alkalicznej.

W rozpoznaniu osteochondrozy lędźwiowej badanie radiologiczne kręgosłupa ma ogromne znaczenie.

Długie kompresja nerwów korzeni unerwiających niektóre narządy jamy brzusznej w czasie prowadzi do pogorszenia ich funkcjonowania.

X -Ray Cechy potwierdzające diagnozę to:

• zmiana konfiguracji segmentu dotkniętego;
• pseudospondylastez (przesunięcie powiązanych ciał kręgowych);
• deformacja zamykających płyt;
• spłaszczenie dysku międzykręgowego;
• Nierówna wysokość dysku międzykręgowego (objaw przekładki), który jest związany z asymetrycznym napięciem mięśni.

Również w rozpoznaniu osteochondrozy lędźwiowej w obecności wskazań:

• Mielografia, obliczona lub magnetyczna tomografia odmowy - są niezbędne do trwałych objawów, rozwoju niedoboru neurologicznego;
• Scyntygrafia (badanie akumulacji układu kostnego fosforu, stopionej technologii-99)-jest wykonywana w przypadku podejrzenia guza lub procesu zakaźnego, uszkodzenie kręgosłupa.

Diagnoza różnicowa osteochondrozy lędźwiowej odbywa się z następującymi chorobami:

• Spondylolistz;
• Disformonalna spondylopatia;
• Ankilating Vondylis (Ankilinging Spondel);
• Procesy zakaźne (dyski zapalne, zapalenie kości i szpiku kręgosłupa);
• procesy nielastyczne (guz pierwotny kręgosłupa lub jego przerzutowe zmiany);
• reumatoidalne zapalenie stawów;
• deformowanie osteoartrozy stawu biodrowego;
• Odbite bóle (choroby narządów wewnętrznych i duże naczynia krwionośne).

Leczenie osteochondrozy lędźwiowej

W przypadku osteochondrozy lędźwiowej zwykle przestrzegają następujących taktyk leczenia:

• REST-ów przez 2-3 dni;
• przyczepność dotkniętego odcinka kręgosłupa;
• wzmocnienie mięśni pleców i prasy brzusznej (tworzenie SO -Called Hourset);
• Wpływ na patologiczne procesy mięśniowo -powięziowe i miotoniczne.

Lumbago występuje pod wpływem hipotermii lub fizycznego przepięcia, a czasem bez wyraźnego powodu.

W większości przypadków przeprowadza się konserwatywne leczenie osteochondrozy lędźwiowej, w tym następujące miary:

• Infiltracja mięśni roztworem lokalnych środków znieczulających;
• przyjmowanie nieststeroidalnych leków przeciwzapalnych;
• odbiór agentów odczulających;
• terapia witaminowa;
• odbiór środków uspokajających i leków przeciwdepresyjnych;
• terapia ręczna, masaż;
• Fizjoterapia Edukacja fizyczna;
• akupunktura;
• Relaksacja postisometryczna.

Absolutne wskazania do chirurgicznego leczenia osteochondrozy lędźwiowej są:

• ostre lub podostre kompresja rdzenia kręgowego;
• Rozwój zespołu ogona konia, charakteryzujący się upośledzoną funkcją narządów miednicy, wrażliwych i motorycznych zaburzeń.

Gimnastyka medyczna do osteochondrozy lędźwiowej

W złożonym leczeniu osteochondrozy lędźwiowej znacząca rola należy do ćwiczeń fizjoterapii. Regularne zajęcia umożliwiają normalizację napięcia mięśni mięśni paravertebralnych, poprawa procesów metabolicznych w tkankach dotkniętych procesem patologicznym, a oprócz tworzenia dobrze rozwiniętego gorsetu mięśniowego, który może utrzymać kręgosłup w prawidłowej pozycji, usunąć z niego nadmierne obciążenia statyczne.

Aby gimnastyka z osteochondrozą lędźwiową przyniosła największy efekt, aby przestrzegać następujących zasad:

• regularność zajęć;
• stopniowy wzrost intensywności wysiłku fizycznego;
• Unikanie przepracowania podczas lekcji.

Wychowanie fizyczne powinno być zaangażowane w kierownictwo doświadczonego instruktora, który wybierze najskuteczniejsze ćwiczenia dla konkretnego pacjenta i będzie kontrolować poprawność jego wdrożenia.

Według statystyk bólu pleców, przynajmniej raz w życiu doświadcza każda druga osoba dorosła, podczas gdy w 95% przypadków są one spowodowane osteochondrozą kręgosłupa.

Oprócz zajęć z instruktorem należy codziennie wykonywać kompleks porannych gimnastyki, który obejmuje specjalne ćwiczenia z osteochondrozą lędźwiową.

1. Relaks i skurcze mięśni brzucha. Pozycja początkowa stoi, nogi są od siebie o szerokości ramion, dłonie ciała są opuszczane. Zrób gładki oddech, rozluźniając mięśnie przedniej ściany brzucha. Podczas wydechu wciągnij się w jak najwięcej, napięcie mięśni prasy. Ćwiczenie należy powtórzyć przed pojawieniem się lekkiego zmęczenia.
2. Ruch głowy z zginaniem kręgosłupa. Położenie początkowe kolan, spoczywające na podłodze z tyłu, tył jest prosty. Powoli podnieś głowę i zginaj się z tyłu. Pozostać w tej pozycji przez kilka sekund, a następnie płynnie wróć do pierwotnej pozycji. Powtórz co najmniej 10-12 razy.
3. "Wahadło". Położenie początkowe leżące na plecach, ramiona wzdłuż ciała, nogi są wygięte pod kątem prostym w kolanach i stawach biodrowych. Obróć nogi w prawo i w lewo z kołysanymi ruchami w kształcie wahadła, próbując zdobyć podłogę. Jednocześnie łopatki ramię nie mogą być rozdarte z podłogi.
4. "Łódź". Położenie początkowe leżące na brzuchu dłonie są rozciągane do przodu. Oderwij górną część ciała i nogi z podłogi, pochylając się z tyłu. Pozostać w tej pozycji przez 5-6 sekund i powoli wróć do pozycji wyjściowej. Wykonać 10 razy.

Możliwe konsekwencje i komplikacje

Główne powikłania osteochondrozy lędźwiowej to:

• tworzenie przepukliny międzykręgowej;
• dystonia wegetowaskularna;
• Spondylolis, Spondylolistz;
• Osteofitoza;
• Spondylartroza;
• Zwężenie kanału kręgowego, co prowadzi do kompresji rdzenia kręgowego i zdolnego do powodowania trwałej utraty zdolności pracy i zmniejszenia jakości życia.

Długie kompresja nerwów korzeni unerwiających niektóre narządy jamy brzusznej w czasie prowadzi do pogorszenia ich funkcjonowania. W rezultacie pacjenci mają dysfunkcje jelitowe (zaparcia, biegunka, wzdęcia) i narządy miednicy (zaburzenia moczu, zaburzenia erekcji, mroźność, niepłodność).

Prognoza

Zespół bólu osteochondrozy lędźwiowej przebiega w postaci remisji i zaostrzeń. Lumbago trwa 10-15 dni, po czym poprawia się stan pacjenta, ból ustępuje. Oprócz chorób wtórnych może zakłócać korzystny wynik. Często, w przypadku osteochondrozy lędźwiowej, powtarzające się występowanie ataków bólu, które za każdym razem stają się coraz bardziej intensywne i długie.

W złożonym leczeniu osteochondrozy lędźwiowej znacząca rola należy do ćwiczeń fizjoterapii.

Pacjenci z ciężkim przebiegiem osteochondrozy lędźwiowej, z uporczywym bólem i innymi objawami są rozpoznawani za czasowo niepełnosprawne. Jeśli w ciągu czterech miesięcy ich stan się nie poprawi, kwestia ustanowienia grupy niepełnosprawności jest rozwiązana.

Zapobieganie

Zapobieganie rozwojowi osteochondrozy kręgosłupa jest następującymi środkami:

• Odmowa palenia;
• normalizacja masy ciała;
• poprawa ogólnego stanu fizycznego, aktywny styl życia;
• Unikanie warunków prowokujących (podnoszenie ciężarów, ostre ruchy, zakręty, skłonności).